Psalmodia
Ant. 1 Eritis ódio ómnibus propter nomen meum; qui autem perseveráverit usque in finem, hic salvus erit.
Psalmus 2
Quare fremuérunt gentes,*
et pópuli meditáti sunt inánia?
Astitérunt reges terræ,†
et príncipes convenérunt in unum*
advérsus Dóminum et advérsus christum eius:
«Dirumpámus víncula eórum*
et proiciámus a nobis iugum ipsórum!».
Qui hábitat in cælis, irridébit eos,*
Dóminus subsannábit eos.
Tunc loquétur ad eos in ira sua*
et in furóre suo conturbábit eos:
«Ego autem constítui regem meum*
super Sion, montem sanctum meum!».
Prædicábo decrétum eius.†
Dóminus dixit ad me: «Fílius meus es tu;*
ego hódie génui te.
Póstula a me,
et dabo tibi gentes hereditátem tuam*
et possessiónem tuam términos terræ.
Reges eos in virga férrea*
et tamquam vas fíguli confrínges eos».
Et nunc, reges, intellégite;*
erudímini, qui iudicátis terram.
Servíte Dómino in timóre*
et exsultáte ei cum tremóre.
Apprehéndite disciplínam,†
ne quando irascátur, et pereátis de via,*
cum exárserit in brevi ira eius.
Beáti omnes,*
qui confídunt in eo.
Ant. Eritis ódio ómnibus propter nomen meum; qui autem perseveráverit usque in finem, hic salvus erit.
Ant. 2 Non sunt condígnæ passiónes huius témporis ad futúram glóriam, quæ revelábitur in nobis.
Psalmus 10 (11)
In Dómino confído, quómodo dícitis ánimæ meæ:*
«Tránsmigra in montem sicut passer?
Quóniam ecce peccatóres intendérunt arcum,†
paravérunt sagíttas suas super nervum,*
ut sagíttent in obscúro rectos corde.
Quando fundaménta evertúntur,*
iustus quid fáciat?».
Dóminus in templo sancto suo,*
Dóminus, in cælo sedes eius.
Oculi eius in páuperem respíciunt,*
pálpebræ eius intérrogant fílios hóminum.
Dóminus intérrogat iustum et ímpium;*
qui autem díligit iniquitátem, odit ánima eius.
Pluet super peccatóres carbónes;*
ignis et sulphur et spíritus procellárum
pars cálicis eórum.
Quóniam iustus Dóminus et iustítias diléxit,*
recti vidébunt vultum eius.
Ant. Non sunt condígnæ passiónes huius témporis ad futúram glóriam, quæ revelábitur in nobis.
Ant. 3 Tamquam aurum in fornáce probávit eléctos Dóminus, et quasi holocáusta accépit eos in ætérnum.
Psalmus 16 (17)
Exáudi, Dómine, iustítiam meam,*
inténde deprecatiónem meam.
Auribus pércipe oratiónem meam,*
non in lábiis dolósis.
De vultu tuo iudícium meum pródeat;*
óculi tui vídeant æquitátes.
Proba cor meum et vísita nocte;†
igne me exámina,*
et non invénies in me iniquitátem.
Non transgréditur os meum ad ópera hóminum,*
propter verba labiórum tuórum
custodívi me a viis violénti.
Rétine gressus meos in sémitis tuis,*
ut non moveántur vestígia mea.
Ego ad te clamávi, quóniam exáudis me, Deus;*
inclína aurem tuam mihi et exáudi verba mea.
Mirífica misericórdias tuas,*
qui salvos facis ab insurgéntibus
sperántes in déxtera tua.
Custódi me ut pupíllam óculi,†
sub umbra alárum tuárum prótege me*
a fácie impiórum, qui me afflixérunt.
Inimíci mei in furóre circumdedérunt me,†
ádipem suum conclusérunt;*
os eórum locútum est supérbiam.
Incedéntes nunc circumdedérunt me,*
óculos suos statuérunt prostérnere in terram.
Aspéctus eórum quasi leónis paráti ad prædam*
et sicut cátuli leónis recubántis in ábditis.
Exsúrge, Dómine, præveni eum, supplánta eum;*
éripe ánimam meam ab ímpio frámea tua,
a mórtuis manu tua, Dómine,*
a mórtuis, quorum defécit pórtio vitæ.
De recónditis tuis adímpleas ventrem eórum,*
saturéntur fílii
et dimíttant relíquias párvulis suis.
Ego autem in iustítia vidébo fáciem tuam,*
satiábor, cum evigilávero, conspéctu tuo.
Ant. Tamquam aurum in fornáce probávit electos Dóminus, et quasi holocáusta accépit eos in ætérnum.
