DOMINICA XXV PER ANNUM

Hebd. I Psalterii

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 24, 15-27

Vita prophetæ signum pro populo

Factum est verbum Dómini ad me dicens: «Fili hóminis, ecce ego tollo a te delícias oculórum tuórum in plaga, et non planges neque plorábis, neque fluent lácrimæ tuæ. Ingemísce tacens, mortuórum luctum non fácies, coróna tua circumligáta sit tibi et calceaménta tua pones in pédibus tuis, nec amíctu ora velábis, nec cibos lugéntium cómedes».

Locútus sum ergo ad pópulum mane, et mórtua est uxor mea véspere; fecíque mane, sicut præcéperat mihi. Et dixit ad me pópulus: «Quare non índicas nobis, quid ista signíficent, quæ tu facis?». Et dixi ad eos: «Sermo Dómini factus est ad me dicens: Lóquere dómui Israel: Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego pólluam sanctuárium meum, supérbiam róboris vestri et delícias oculórum vestrórum et sollicitúdinem ánimæ vestræ. Fílii vestri et fíliæ, quas reliquístis, gládio cadent. Et faciétis, sicut feci: ora amíctu non velábitis et cibos lugéntium non comedétis, corónas habébitis in capítibus vestris et calceaménta in pédibus, non plangétis neque flébitis, sed tabescétis in iniquitátibus vestris, et unusquísque gemet ad fratrem suum. Erítque Ezéchiel vobis in porténtum: iuxta ómnia, quæ fecit, faciétis, cum vénerit istud, et sciétis quia ego Dóminus Deus.

Et tu, fili hóminis, ecce in die, quo tollam ab eis fortitúdinem eórum et gáudium magnificéntiæ et delícias oculórum eórum et desidérium ánimæ eórum, fílios et fílias eórum; in die illa, cum vénerit fúgiens ad te, ut annúntiet tibi, in die, inquam, illa aperiétur os tuum cum eo, qui fugit; et loquéris et non silébis ultra erísque eis in porténtum, et scient quia ego Dóminus».

Responsorium   Ez 24, 24; Ioel 2, 13a
R/. Erit Ezéchiel vobis in porténtum: iuxta ómnia quæ fecit, faciétis, * Et sciétis quia ego Dóminus Deus.
V/. Scíndite corda vestra et non vestiménta vestra, et convertímini ad Dóminum Deum vestrum. * Et sciétis.

Lectio altera

Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus (Sermo 46, 13: CCL 41, 539-540)

De christianis infirmis

Quod infirmátum est, dicit Dóminus, non confortástis. Pastóribus malis dicit, pastóribus falsis, pastóribus sua quæréntibus, non quæ Iesu Christi, et cómmodo lactis et lanæ gaudéntibus, oves omníno non curántibus, et quod male hábuit non corroborántibus. Inter infírmum, id est, non firmum — nam dicúntur infírmi étiam ægrotántes — sed inter infírmum et ægrótum, id est male habéntem, hoc mihi vidétur interésse.

Etenim ista, fratres, quæ distínguere utcúmque conámur, forte et nos póssumus maióre diligéntia mélius distínguere et álius perítior vel lúmine cordis plénior; ínterim ne fraudémini, quantum ad verba áttinet Scriptúræ, quod séntio loquor. Infírmo ne áccidat tentátio et eum frangat timéndum est. Languens autem iam cupiditáte áliqua ægrótat et cupiditáte áliqua impedítur ab intránda via Dei, a subeúndo iugo Christi.

Atténdite illos hómines voléntes bene vívere, iam statuéntes bene vívere et minus idóneos mala pati sicut paráti sunt bona fácere. Pértinet autem ad christiáni firmitátem non solum operári quæ bona sunt, sed et toleráre quæ mala sunt. Qui ergo vidéntur fervére in opéribus bonis, sed imminéntes passiónes toleráre nolle aut non posse, infírmi sunt. Qui ergo áliqua cupiditáte mala amatóres mundi ab ipsis bonis opéribus revocántur, lánguidi et ægróti iacent, quippe qui ipso languóre, tamquam sine ullis víribus, nihil boni possunt operári.

Talis in ánima paralýticus ille fuit, quem cum ad Dóminum inférre non possent, qui eum portábant, tectum aperuérunt et deposuérunt. Id est tamquam si in ánima hoc velis fácere ut tectum apérias et depónas ad Dóminum ánimam paralýticam, dissolútam ómnibus membris et vacántem ab omni ópere bono, gravátam útique peccátis suis et languéntem morbo cupiditátis suæ. Si ergo dissolúta sunt membra ómnia et est parálysis intérior, ut pervénias ad médicum — forte enim latet médicus et intus est: iste verus intelléctus in Scriptúris occúltus est —, exponéndo quod occúltum est, áperi tectum et depóne paralýticum.

Quod qui non fáciunt et qui fácere néglegunt, audístis quæ áudiant: Quod male hábuit, non corroborástis; et quod contribulátum est, non colligástis: iam hinc díximus. Fractus enim erat terróre tentatiónum. Accédit áliquid unde quod fractum est colligétur, consolátio illa: Fidélis Deus qui non vos sinat tentári supra quam potéstis ferre, sed fáciet cum tentatióne étiam éxitum, ut possítis sustinére.

Responsorium   1 Cor 9, 22-23
R/. Factus sum infírmis infírmus, ut infírmos lucri fácerem; * Omnibus ómnia factus sum, ut áliquos útique fácerem salvos.
V/. Omnia fácio propter evangélium, ut compárticeps eius effíciar. * Omnibus.

 

FERIA SECUNDA HEBDOMADAE XXV PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 34, 1-6. 11-16. 23-31

Israel grex Domini

Factum est verbum Dómini ad me dicens: «Fili hóminis, prophéta de pastóribus Israel, prophéta et dices pastóribus: Hæc dicit Dóminus Deus: Væ pastóribus Israel, qui pascébant semetípsos! Nonne greges pascúntur a pastóribus? Lac comedebátis et lana operiebámini et, quod crassum erat, occidebátis, gregem autem non pascebátis; quod infírmum fuit, non consolidástis et, quod ægrótum, non sanástis; quod fractum est, non alligástis et, quod eiéctum est, non reduxístis et, quod períerat, non quæsístis et super forte imperabátis cum violéntia. Et dispérsæ sunt oves meæ, eo quod non esset pastor; et factæ sunt in devoratiónem ómnium bestiárum agri et dispérsæ sunt. Erravérunt greges mei in cunctis móntibus et in univérso colle excélso, et super omnem fáciem terræ dispérsi sunt greges mei; et non erat qui requíreret, non erat qui requíreret.

Quia hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego ipse requíram oves meas et visitábo eas. Sicut vísitat pastor gregem suum in die, quando fúerit in médio óvium suárum dissipatárum, sic visitábo oves meas et liberábo eas de ómnibus locis, in quibus dispérsæ fúerant in die nubis et calíginis. Et edúcam eas de pópulis et congregábo eas de terris et indúcam eas in terram suam et pascam eas in móntibus Israel, in rivis et in cunctis sédibus terræ. In páscuis ubérrimis pascam eas, et in móntibus excélsis Israel erunt páscua eárum; ibi requiéscent in herbis viréntibus et in páscuis pínguibus pascéntur super montes Israel. Ego pascam oves meas et ego eas accubáre fáciam, dicit Dóminus Deus. Quod períerat, requíram et, quod eiéctum erat, redúcam et, quod confráctum fúerat, alligábo et, quod infírmum erat, consolidábo et, quod pingue et forte, custódiam et pascam illas in iudício.

Et suscitábo super eas pastórem unum, qui pascat eas, servum meum David; ipse pascet eas et ipse erit eis in pastórem. Ego autem Dóminus ero eis in Deum, et servus meus David princeps in médio eórum. Ego Dóminus locútus sum. Et fáciam cum eis pactum pacis et cessáre fáciam béstias péssimas de terra, et habitábunt in desérto secúri et dórmient in sáltibus; et ponam eos et, quæ sunt in circúitu collis mei, benedictiónem et dedúcam imbrem in témpore suo: plúviæ benedictiónis erunt. Et dabit lignum agri fructum suum, et terra dabit germen suum, et erunt in terra sua absque timóre et scient quia ego Dóminus, cum contrívero vectes iugi eórum et erúero eos de manu imperántium sibi. Et non erunt ultra in rapínam géntibus, neque béstiæ terræ devorábunt eos, sed habitábunt confidénter absque ullo terróre. Et suscitábo eis germen nominátum, et non erunt ultra imminúti fame in terra, neque portábunt ultra oppróbrium géntium; et scient quia ego Dóminus Deus eórum cum eis, et ipsi pópulus meus domus Israel, ait Dóminus Deus. Vos autem grex meus, grex páscuæ meæ vos, et ego Dóminus Deus vester», dicit Dóminus Deus.

Responsorium   Ez 34, 12b. 13b. 14a; Io 10, 10b
R/. Liberábo oves meas de ómnibus locis in quibus dispérsæ fúerant in die nubis et calíginis, et indúcam eas in terram suam. * In páscuis ubérrimis pascam eas.
V/. Ego veni ut vitam hábeant et abundántius hábeant. * In páscuis.

Lectio altera

Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus (Sermo 46, 14-15: CCL 41, 541-542)

Insta opportune, importune

Et quod errábat, non revocástis; et quod périit, non inquisístis. Hinc inter manus latrónum et dentes lupórum furéntium utcúmque versámur et pro his perículis nostris ut orétis orámus. Et contumáces sunt oves. Quia quærúntur errántes, aliénas se a nobis dicunt erróre suo et perditióne sua: «Quid nos vultis? Quid nos quæritis?». Quasi non ipsa causa sit quare eos velímus et quare quærámus, quia errant et péreunt. «Si in erróre, inquit, sum, si in intéritu, quid me vis? Quid me quæris?». Quia in erróre es, revocáre volo; quia perísti, inveníre volo, «Sic volo erráre, sic volo períre».

Sic vis erráre, sic vis períre? Quanto mélius ego nolo. Prorsus áudeo dícere, importúnus sum. Audio dicéntem Apóstolum: Prædica verbum, insta opportúne, importúne. Quibus opportúne? Quibus importúne? Opportúne útique voléntibus, importúne noléntibus. Prorsus importúnus sum, áudeo dícere: «Tu vis erráre, tu vis períre, ego nolo». Non vult postrémo ille qui me terret. Si volúero, vide quid dicat, vide quid íncrepet: Quod errábat, non revocástis; et quod périit, non inquisístis. Te magis timébo quam ipsum? Opórtet nos omnes exhibéri ante tribúnal Christi.

Revocábo errántem, requíram pérditam. Velis nolis, id agam. Et si me inquiréntem lánient vepres silvárum, per ómnia angústa me coartábo; omnes sæpes excútiam; quantum mihi vírium terrens Dóminus donat, ómnia peragrábo. Revocábo errántem, requíram pereúntem. Si me pati non vis, noli erráre, noli períre. Parum est quod dóleo te errántem atque pereúntem. Tímeo ne, néglegens te, étiam quod forte est, occídam. Vide enim quid séquitur: Et quod forte fuit, confecístis. Si negléxero errántem atque pereúntem, et eum qui fortis est delectábit erráre et períre.

Responsorium   Sir 4, 28-29; 2 Tim 4, 2
R/. Ne retíneas verbum in témpore suo, non abscóndas sapiéntiam tuam in decórem. * In verbo enim agnóscitur sapiéntia, et sensus in responsióne linguæ.
V/. Prædica verbum: insta opportúne, importúne, árgue, íncrepa, óbsecra in omni patiéntia et doctrína. * In verbo.

 

FERIA TERTIA HEBDOMADAE XXV PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 36, 16-36

Futura restitutio populi Dei in corpore, corde, spiritu

Factum est verbum Dómini ad me dicens: «Fili hóminis, domus Israel habitavérunt in humo sua et polluérunt eam in viis suis et in opéribus suis; iuxta immundítiam menstruátæ facta est via eórum coram me. Et effúdi indignatiónem meam super eos pro sánguine, quem fudérunt super terram, et in idólis suis polluérunt eam. Et dispérsi eos in gentes, et ventiláti sunt in terras; iuxta vias eórum et iuxta ópera eórum iudicávi eos. Et ingréssi sunt ad gentes, ad quas introiérunt, et polluérunt nomen sanctum meum, cum dicerétur de eis: “Pópulus Dómini iste est, et de terra eius egréssi sunt”. Et pepérci nómini meo sancto, quod pollúerat domus Israel in géntibus, ad quas ingréssi sunt.

Idcírco dices dómui Israel: Hæc dicit Dóminus Deus: Non propter vos ego fáciam, domus Israel, sed propter nomen sanctum meum, quod polluístis in géntibus, ad quas intrástis; et sanctificábo nomen meum magnum, quod pollútum est inter gentes, quod polluístis in médio eárum, ut sciant gentes quia ego Dóminus, ait Dóminus Deus, cum sanctificátus fúero in vobis coram eis. Tollam quippe vos de géntibus et congregábo vos de univérsis terris et addúcam vos in terram vestram; et effúndam super vos aquam mundam, et mundabímini ab ómnibus inquinaméntis vestris, et ab univérsis idólis vestris mundábo vos. Et dabo vobis cor novum et spíritum novum ponam in médio vestri et áuferam cor lapídeum de carne vestra et dabo vobis cor cárneum; et spíritum meum ponam in médio vestri et fáciam, ut in præcéptis meis ambulétis et iudícia mea custodiátis et operémini. Et habitábitis in terra, quam dedi pátribus vestris, et éritis mihi in pópulum, et ego ero vobis in Deum. Et salvábo vos ex univérsis inquinaméntis vestris et vocábo fruméntum et multiplicábo illud et non impónam vobis famem. Et multiplicábo fructum ligni et genímina agri, ut non portétis ultra oppróbrium famis in géntibus. Et recordabímini viárum vestrárum pessimárum operúmque non bonórum, et displicébunt vobis iniquitátes vestræ et scélera vestra. Non propter vos ego fáciam, ait Dóminus Deus, notum sit vobis; confundímini et erubéscite super viis vestris, domus Israel.

Hæc dicit Dóminus Deus: In die, qua mundávero vos ex ómnibus iniquitátibus vestris et inhabitári fécero urbes et instaurávero ruinósa, et terra desérta fúerit excúlta, quæ quondam erat desoláta in óculis omnis viatóris, dicent: “Terra illa incúlta facta est ut hortus Eden, et civitátes desértæ et destitútæ atque destrúctæ munítæ inhabitántur”. Et scient gentes, quæcúmque derelíctæ fúerint in circúitu vestro, quia ego Dóminus ædificávi dissipáta plantavíque incúlta; ego Dóminus locútus sum et fácio».

Responsorium   Ez 11, 19b-20. 19a
R/. Auferam cor lapídeum de carne eórum, et dabo eis cor cárneum: * Ut in præcéptis meis ámbulent, et sint mihi in pópulum, et ego sim eis in Deum.
V/. Dabo eis cor áliud, et spíritum novum tríbuam in viscéribus eórum. * Ut in.

Lectio altera

Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus (Sermo 46, 18-19: CCL 41, 544-546)

Ecclesia, tamquam vitis, crescendo ubique diffusa

In omnem montem et in omnem collem et in omnem fáciem terræ dispérsæ sunt. Quid est: In omnem fáciem terræ dispérsæ sunt? Omnia terréna sectántes, ea quæ in fáciem terræ lucent, ipsa amant, ipsa díligunt. Nolunt mori, ut abscondátur vita eórum in Christo. Super omnem fáciem terræ, dilectióne terrenórum, et quia errántes oves sunt per totam fáciem terræ. Divérsis locis sunt: una mater supérbia omnes péperit, sicut una mater nostra cathólica omnes christiános fidéles toto orbe diffúsos.

Non ergo mirum, si supérbia parit discissiónem, cáritas unitátem. Tamen ipsa cathólica mater, ipse pastor in ea ubíque quærit errántes, confórtat infírmos, curat lánguidos, álligat confráctos, álios ab istis, álios ab illis non se ínvicem sciéntibus. Sed tamen illa omnes novit, quia cum ómnibus fusa est.

Illa sic est tamquam vitis, crescéndo ubíque diffúsa; illi sic sunt tamquam sarménta inutília, agrícolæ falce præcísa mérito sterilitátis suæ, ut vitis putarétur, non ut amputarétur. Sarménta ergo illa ubi præcísa sunt, ibi remansérunt. Vitis autem crescens, per ómnia, et sarménta sua novit quæ in illa mansérunt, et iuxta se quæ de illa præcísa sunt.

Inde tamen révocat errántes, quia et de ramis fractis dicit Apóstolus: Potens est enim Deus íterum insérere illos. Sive dicas oves errántes a grege, sive dicas ligna præcísa de vite, nec ad revocándas oves, nec rursus ad inserénda ligna minus idóneus est Deus, quia ille summus pastor, ille verus agrícola. Et in omnem fáciem terræ dispérsæ sunt; et non fuit qui requíreret, non fuit qui revocáret, sed in illis pastóribus malis; non fuit, sed homo, qui requíreret.

Proptérea, pastóres, audíte sermónem Dómini: Vivo ego, dicit Dóminus Deus. Vidéte unde cœpit. Tamquam iuráto est Dei, testificátio vitæ suæ: Vivo ego, dicit Dóminus. Mórtui sunt pastóres, sed secúræ sunt oves; vivit Dóminus. Vivo ego, dicit Dóminus Deus. Qui autem pastóres mórtui sunt? Sua quæréntes, non quæ Iesu Christi. Erunt ergo et inveniéntur pastóres non quæ sua sunt quæréntes, sed quæ Iesu Christi? Erunt plane et inveniéntur plane, nec desunt nec déerunt.

Responsorium   2 Cor 3, 4. 6. 5
R/. Fidúciam habémus per Christum ad Deum, * Qui et idóneos nos fecit minístros Novi Testaménti, non lítteræ sed Spíritus.
V/. Non quod sufficiéntes simus cogitáre áliquid a nobis, quasi ex nobis, sed sufficiéntia nostra ex Deo est. * Qui et.

 

FERIA QUARTA HEBDOMADAE XXV PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 37, 1-14

Visio resurrectionis populi Dei

In diébus illis: Facta est super me manus Dómini et edúxit me in spíritu Dómini et pósuit me in médio campi, qui erat plenus óssibus, et circumdúxit me per ea in gyro: erant autem multa valde super fáciem campi siccáque veheménter. Et dixit ad me: «Fili hóminis, putásne vivent ossa ista?». Et dixit ad me: «Vaticináre super ossa ista et dices eis: Ossa árida, audíte verbum Dómini. Hæc dicit Dóminus Deus óssibus his: Ecce ego intromíttam in vos spíritum, et vivétis, et dabo super vos nervos et succréscere fáciam super vos carnes et superexténdam in vobis cutem et dabo vobis spíritum, et vivétis et sciétis quia ego Dóminus». Et prophetávi, sicut præcéperat mihi. Factus est autem sónitus, prophetánte me, et ecce commótio; et accessérunt ossa ad ossa, unumquódque ad iunctúram suam. Et vidi: et ecce super ea nervi et carnes ascendérunt, et exténta est in eis cutis désuper, sed spíritum non habébant. Et dixit ad me: «Vaticináre ad spíritum; vaticináre, fili hóminis, et dices ad spíritum: Hæc dicit Dóminus Deus: A quáttuor ventis veni, spíritus, et insúffla super interféctos istos, ut revivíscant». Et prophetávi, sicut præcéperat mihi, et ingréssus est in ea spíritus; et vixérunt steterúntque super pedes suos, exércitus grandis nimis valde.

Et dixit ad me: «Fili hóminis, ossa hæc univérsa domus Israel est. Ipsi dicunt: “Aruérunt ossa nostra, et périit spes nostra, et abscíssi sumus”. Proptérea vaticináre et dices ad eos: Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego apériam túmulos vestros et edúcam vos de sepúlcris vestris, pópulus meus, et indúcam vos in terram Israel; et sciétis quia ego Dóminus, cum aperúero sepúlcra vestra et edúxero vos de túmulis vestris, pópulus meus. Et dabo spíritum meum in vobis, et vivétis, et collocábo vos super humum vestram, et sciétis quia ego Dóminus. Locútus sum et fácio», ait Dóminus Deus.

Responsorium   Ez 37, 12b. 13a; Io 11, 25
R/. Ecce ego apériam túmulos vestros et edúcam vos de sepúlcris vestris, pópulus meus. * Et sciétis quia ego Dóminus.
V/. Ego sum resurréctio et vita. Qui credit in me, etsi mórtuus fúerit, vivet. * Et sciétis.

Lectio altera

Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus (Sermo 46, 20-21: CCL 41, 546-548)

Quæ dicunt facite, quæ autem faciunt, facere nolite

Propter istud, pastóres, audíte verbum Dómini. Sed quid pastóres audíte? Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego super pastóres, et inquíram oves meas de mánibus eórum.

Audíte et díscite, oves Dei: a malis pastóribus inquírit Deus oves suas et de mánibus eórum inquírit mortem illárum. Dicit enim álio in loco per eúndem Prophétam: Fili hóminis, speculatórem te dedi dómui Israel. Audies ex ore meo sermónem, et præmonstrábis eis ex me. In eo cum díxero peccatóri: Morte moriéris, et non fúeris locútus ut cáveat ímpius a via sua, ille facinorósus in facínore suo moriétur, sánguinem autem eius de manu tua exquíram. Tu autem si prænuntiáveris facinoróso viam eius ut avertátur ab ea, et non erit avérsus a via sua, iste ex facínore suo moriétur, et tu ánimam tuam liberábis.

Quid est, fratres? Vidétis quam sit tacére periculósum? Móritur ille et recte móritur; in impietáte sua et peccáto suo móritur; neglegéntia enim eius occídit eum. Nam pastórem inveníret vivéntem qui ait: Vivo ego, dicit Dóminus; sed cum fúerit néglegens, non admonénte illo qui ad hoc est præpósitus et speculátor ut admóneat, et ille iuste moriétur, et iste iuste damnábitur. Si autem díxeris, inquit, ímpio: Morte moriéris, cui ego fúero gládium comminátus, et ille negléxerit vitáre imminéntem gládium et vénerit gládius et interfécerit eum, ille in peccáto suo moriétur, tu autem ánimam tuam liberásti. Propter hoc, ad nos quidem pértinet non tacére; ad vos autem, étiam si taceámus, de Scriptúris sanctis verba Pastóris audíre.

Videámus ergo, quia sic proposúeram, utrum áuferat oves a pastóribus malis et det eas pastóribus bonis. Vídeo eum auferéntem oves a pastóribus malis. Hoc enim dicit: Ecce ego super pastóres, et inquíram oves meas de mánibus eórum, et avértam ab eis, ut non pascant oves meas; et non pascent adhuc pastóres. Cum enim dico: Pascant oves meas, illi se pascunt, non oves meas: Avértam, ut non pascant oves meas.

Quómodo avértit, ut non pascant oves ipsíus? Quæ dicunt fácite; quæ autem fáciunt, fácere nolíte. Tamquam díceret: «Mea dicunt, sua fáciunt». Cum non fácitis quæ fáciunt mali pastóres, non vos ipsi pascunt; cum autem fácitis quæ dicunt, ego vos pasco.

Responsorium   Lc 12, 42. 43; 1 Cor 4, 2
R/. Quis est fidélis dispensátor et prudens, quem constítuet dóminus super famíliam suam? * Beátus ille servus, quem, cum vénerit dóminus eius, invénerit ita faciéntem.
V/. Hic iam quæritur inter dispensatóres, ut fidélis quis inveniátur. * Beátus.

 

FERIA QUINTA HEBDOMADAE XXV PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 37, 15-28

Unio inter Israel et Iuda adumbratur

Factus est sermo Dómini ad me dicens: «Et tu, fili hóminis, sume tibi lignum unum et scribe super illud: Iudæ et fíliis Israel sóciis eius. Et tolle lignum álterum et scribe super illud: Ioseph, lignum Ephraim, et cunctæ dómui Israel sóciis eius. Et adiúnge illa unum ad álterum tibi in lignum unum; et erunt in uniónem in manu tua. Cum autem díxerint ad te fílii pópuli tui loquéntes: “Nonne índicas nobis, quid in his tibi velis?”, loquéris ad eos: Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego assúmam lignum Ioseph, quod est in manu Ephraim, et tribus Israel, quæ iunctæ sunt ei, et dabo eas páriter cum ligno Iudæ et fáciam eas in lignum unum, et erunt unum in manu mea. Erunt autem ligna, super quæ scrípseris in manu tua in óculis eórum, et dices ad eos: Hæc dicit Dóminus Deus: Ecce ego assúmam fílios Israel de médio natiónum, ad quas abiérunt, et congregábo eos úndique et addúcam eos ad humum suam et fáciam eos in gentem unam in terra, in móntibus Israel; et rex unus erit ómnibus ímperans, et non erunt ultra duæ gentes, nec dividéntur ámplius in duo regna. Neque polluéntur ultra in idólis suis et abominatiónibus suis et in cunctis iniquitátibus suis, et salvos eos fáciam de univérsis aversiónibus suis, quibus peccavérunt, et mundábo eos, et erunt mihi pópulus, et ego ero eis Deus. Et servus meus David rex super eos, et pastor unus erit ómnium eórum; in iudíciis meis ambulábunt et mandáta mea custódient et fácient ea. Et habitábunt super terram, quam dedi servo meo Iacob, in qua habitavérunt patres vestri; et habitábunt super eam, ipsi et fílii eórum et fílii filiórum eórum usque in sempitérnum, et David servus meus princeps eórum in perpétuum. Et percútiam illis fœdus pacis, pactum sempitérnum erit eis, et fundábo eos et multiplicábo; et dabo sanctuárium meum in médio eórum in perpétuum, et erit habitáculum meum in eis, et ero eis Deus, et ipsi erunt mihi pópulus; et scient gentes quia ego Dóminus sanctificátor Israel, cum fúerit sanctuárium meum in médio eórum in perpétuum».

Responsorium   Ez 37, 21. 22a; Io 10, 16b. 11b
R/. Ecce ego assúmam fílios Israel et congregábo eos úndique, et fáciam eos in gentem unam, * Et fient unus grex, unus pastor.
V/. Bonus pastor ánimam suam ponit pro óvibus. * Et fient.

Lectio altera

Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus (Sermo 46, 24-25. 27: CCL 41, 551-553)

In pascuis bonis pascam oves meas

Et edúcam eas de géntibus et cólligam eas de regiónibus et indúcam eas in terram eárum et pascam eas super montes Israel. Constítuit montes Israel, auctóres Scripturárum divinárum. Ibi páscite ut secúre pascátis. Quidquid inde audiéritis, hoc vobis bene sápiat; quidquid extra est, respúite. Ne errétis in nébula, audíte vocem pastóris. Collígite vos ad montes Scriptúræ sanctæ. Ibi sunt delíciæ cordis vestri, ibi nihil venenósum, nihil aliénum; ubérrima páscua sunt. Vos tantum sanæ veníte, sanæ pascímini in móntibus Israel.

Et in rivis et in omni habitatióne terræ. A móntibus enim, quos osténdimus, manavérunt rivi prædicatiónis evangélicæ, cum in omnem terram exívit sonus eórum, et facta est omnis habitátio terræ pascéndis óvibus læta atque fecúnda.

In páscuis bonis pascam eas, et in móntibus altis Israel. Et erunt stábula eárum illic, hoc est, ubi requiéscant, ubi dicant: «Bene est», ubi dicant: «Verum est, maniféstum est, non fállimur». Glória Dei requiéscent, tamquam in stábulis illis. Et dórmient, hoc est, requiéscent, et requiéscent in delíciis bonis.

Et in páscuis pínguibus pascéntur super montes Israel. Iam dixi montes Israel, montes bonos, quo levámus óculos, ut inde nobis auxílium véniat. Sed auxílium nostrum a Dómino, qui fecit cælum et terram. Ideo ne vel in móntibus bonis esset spes nostra, cum dixísset: Pascam oves meas super montes Israel, rursus ne tu remanéres in móntibus, subiécit statim: Ego pascam oves meas. Leva tu óculos tuos in montes, unde véniet auxílium tibi, sed atténde dicéntem: Ego pascam. Auxílium enim tuum a Dómino, qui fecit cælum et terram.

Claudit sic: Et pascam eas cum iudício. Vide quia sic solus pascit, cum iudício pascens. Quis enim homo iúdicat de hómine? Temeráriis iudíciis plena sunt ómnia. De quo desperavérimus súbito convértitur et fit óptimus. De quo multum præsumpsérimus súbito déficit et fit péssimus. Nec timor noster certus est, nec amor noster certus est.

Quid sit hódie quisque homo, vix novit ipse homo. Tamen utcúmque ipse quid hódie. Quid autem cras nec ipse. Pascit ergo ille cum iudício, dispértiens própria própriis: hæc istis, illa illis, débita eis quibus debétur, hoc aut illud. Novit enim quid agat. Cum iudício pascit, quos iudicátus redémit. Pascit ergo ipse cum iudício.

Responsorium   Io 10, 14; Ez 34, 11. 13a
R/. Ego sum pastor bonus: * Et cognósco oves meas, et cognóscunt me meæ.
V/. Ecce ego ipse requíram oves meas, et visitábo eas, et edúcam eas de pópulis, et pascam eas. * Et cognósco.

 

FERIA SEXTA HEBDOMADAE XXV PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 40, 1-4; 43, 1-12; 44, 6-9

Visio restaurationis templi et Israel

In vicésimo et quinto anno transmigratiónis nostræ, in exórdio anni, décima mensis, quarto décimo anno, postquam percússa est cívitas, in ipsa hac die facta est super me manus Dómini et addúxit me illuc. In visiónibus Dei addúxit me in terram Israel et pósuit me super montem excélsum nimis, super quem erat quasi ædifícium civitátis ad austrum. Et introdúxit me illuc; et ecce vir, cuius erat spécies quasi spécies æris, et funículus líneus in manu eius, et cálamus mensúræ in manu eius, stabat autem in porta. Et locútus est ad me idem vir: «Fili hóminis, vide óculis tuis et áuribus tuis audi et, pone cor tuum in ómnia, quæ ego osténdam tibi, quia ut ostendántur tibi, addúctus es huc; annúntia ómnia, quæ tu vides, dómui Israel».

Et duxit me ad portam, quæ respiciébat ad viam orientálem, et ecce glória Dei Israel ingrediebátur per viam orientálem, et vox erat ei quasi vox aquárum multárum, et terra splendébat a maiestáte eius. Et vidi visiónem secúndum spéciem, quam víderam, quando venit, ut dispérderet civitátem, et spécies secúndum aspéctum, quem víderam iuxta flúvium Chobar, et cécidi super fáciem meam.

Et maiéstas Dómini ingréssa est templum per viam portæ, quæ respiciébat ad oriéntem. Et levávit me spíritus et introdúxit me in átrium intérius; et ecce repléta erat glória Dómini domus. Et audívi loquéntem ad me de domo, cum vir staret iuxta me, et dixit ad me: «Fili hóminis, locus sólii mei et locus vestigiórum pedum meórum ubi habitábo in médio filiórum Israel in ætérnum; et non pólluent ultra domus Israel nomen sanctum meum, ipsi et reges eórum, in fornicatiónibus suis et in cadavéribus regum suórum in morte eórum, qui fabricáti sunt limen suum iuxta limen meum et postes suos iuxta postes meos, et páries erat inter me et eos, et polluérunt nomen sanctum meum in abominatiónibus, quas fecérunt; propter quod consúmpsi eos in ira mea. Nunc ergo repéllant procul fornicatiónem suam et cadávera regum suórum a me, et habitábo in médio eórum semper.

Tu autem, fili hóminis, osténde dómui Israel templum, et confundántur ab iniquitátibus suis et metiántur fábricam. Et si erubúerint ex ómnibus, quæ fecérunt, descríbe domum et supelléctilem eius, éxitus et intróitus, et omnem figúram eius et univérsa præcépta eius et omnes leges eius osténde eis et scribes óculis eórum, ut custódiant omnem figúram eius et ómnia præcépta illíus et fáciant ea. Ista est lex domus in summitáte montis: omnes fines eius in circúitu sanctum sanctórum est; hæc est ergo lex domus.

Et dices ad exasperántem me domum Israel: Hæc dicit Dóminus Deus: Suffíciant vobis omnes abominatiónes vestræ, domus Israel, eo quod induxístis alienígenas incircumcísos corde et incircumcísos carne, ut essent in sanctuário meo et pollúerent domum meam, cum offértis panem meum, ádipem et sánguinem; et dissolvístis pactum meum in ómnibus abominatiónibus vestris et non explevístis ministérium sanctórum meórum et posuístis illos ministrántes mihi in sanctuário meo. Proptérea hæc dicit Dóminus Deus: Omnis alienígena incircumcísus corde et incircumcísus carne non ingrediétur sanctuárium meum, omnis alienígena, qui est in médio filiórum Israel».

Responsorium   Ez 43, 4. 5; cf. Lc 2, 22
R/. Maiéstas Dómini ingréssa est templum, per viam portæ, quæ respiciébat ad oriéntem, * Et ecce repléta erat glória Dómini domus.
V/. Induxérunt púerum Iesum in templum paréntes eius. * Et ecce.

Lectio altera

Ex Sermóne sancti Augustíni epíscopi De pastóribus (Sermo 46, 29-30: CCL 41, 555-557)

Omnes boni pastores in uno pastore sunt

Pascit ergo te Christus cum iudício, discérnit oves suas ab óvibus non suis. Quæ sunt oves meæ, inquit, áudiunt vocem meam et sequúntur me.

Hic invénio omnes pastóres bonos in uno pastóre. Non enim boni pastóres desunt, sed in uno sunt. Multi sunt, qui divísi sunt. Hic unus prædicátur, quia únitas commendátur. Neque enim vere modo ídeo tacéntur pastóres, et dícitur pastor, quia non invénit Dóminus cui comméndet oves suas. Tunc autem ídeo commendávit, quia Petrum invénit. Immo vero et in ipso Petro unitátem commendávit. Multi erant Apóstoli et uni dícitur: Pasce oves meas. Absit ut desint modo boni pastóres, absit a nobis ut desint, absit a misericórdia ipsíus, ut non eos gignat atque constítuat.

Utique si sunt bonæ oves, sunt et boni pastóres, nam de bonis óvibus fiunt boni pastóres. Sed omnes boni pastóres in uno sunt, unum sunt. Illi pascant, Christus pascit. Non enim vocem suam dicunt amíci sponsi, sed gáudio gaudent propter vocem sponsi. Ideo ergo ipse pascit, cum ipsi pascunt; et dicit: «Ego pasco», quia in illis vox ipsíus, in illis cáritas ipsíus. Nam et ipsum Petrum, cui commendábat oves suas quasi alter álteri, unum secum fácere volébat et sic ei oves commendáre, ut esset ille caput, ille figúram córporis portáret, id est Ecclésiæ, et tamquam sponsus et sponsa essent duo in carne una.

Proínde ut oves commendáret, quid ei prius dicit, ne illi tamquam álteri commendáret? Petre, amas me? Et respóndit: Amo. Et íterum: Amas me? Et respóndit: Amo. Et tértio: Amas me? Et respóndit: Amo. Confírmat caritátem, ut consólidet unitátem. Ipse ergo pascit unus in his, et hi in uno.

Et tacétur de pastóribus, sed non tacétur. Gloriántur pastóres, sed qui gloriátur, in Dómino gloriétur. Hoc est Christum páscere, hoc est Christo páscere, hoc est in Christo páscere, præter Christum sibi non páscere. Neque enim vere inópia pastórum, tamquam ista futúra mala témpora Prophéta prædicáret, dixit: Ego pascam oves meas, non hábeo cui comméndem. Etiam cum ipse Petrus erat et cum adhuc ipsi Apóstoli erant in hac carne et in hac vita, tunc ait ille unus, in quo uno omnes unum: Hábeo álias oves, quæ non sunt de hoc ovíli; opórtet me et eas addúcere, ut sit unus grex et unus pastor.

Sint ergo omnes in pastóre uno, et dicant vocem pastóris unam, quam áudiant oves, et sequántur pastórem suum, et non illum aut illum, sed unum. Et omnes in illo unam vocem dicant, divérsas voces non hábeant. Obsecro vos, fratres, ut idípsum dicátis omnes, et non sint in vobis schísmata. Hanc vocem eliquátam ab omni schísmate, purgátam ab omni hærese, áudiant oves et sequántur pastórem suum dicéntem: Quæ sunt oves meæ, vocem meam áudiunt et sequúntur me.

Responsorium
R/. Gregem tuum, Dómine, ne déseras; * Pastor bone, qui dormíre nescis, sed semper vígilas.
V/. Vígilet super nos misericórdia tua, Dómine, ut non ille hostis cállidus tentátor advéniat. * Pastor.

 

SABBATO HEBDOMADAE XXV PER ANNUM

Ad Officium lectionis

Lectio prior

De libro Ezechiélis prophétæ 47, 1-12

Visio fontis egredientis de templo

In diébus illis: Convértit me ad portam domus, et ecce aquæ egrediebántur subter limen domus ad oriéntem; fácies enim domus respiciébat ad oriéntem, aquæ autem descendébant a látere templi dextro a merídie altáris. Et edúxit me per viam portæ aquilónis et convértit me ad viam foras ad portam exteriórem, quæ respiciébat ad oriéntem; et ecce aquæ exeúntes a látere dextro. Cum egrederétur vir ad oriéntem, qui habébat funículum in manu sua, mensus est mille cúbitos et tradúxit me per aquam usque ad talos. Rursúmque mensus est mille et tradúxit me per aquam usque ad génua. Et mensus est mille et tradúxit me per aquam usque ad renes. Et mensus est mille; torrens, quem non pótui pertransíre, quóniam intumúerant aquæ, aquæ ad natándum; torrens, qui non póterat transvadári. Et dixit ad me: «Certe vidísti, fili hóminis»; et duxit me et convértit ad ripam torréntis.

Cumque me convertíssem, ecce in ripa torréntis ligna multa nimis ex utráque parte; et ait ad me: «Aquæ istæ, quæ egrediúntur ad regiónem orientálem et descéndunt ad Arabam, intrábunt mare, aquas salsas, et sanabúntur aquæ: et omnis ánima vivens, quæ movétur, quocúmque vénerit torrens, vivet, et erunt pisces multi satis, postquam vénerint illuc aquæ istæ, et sanabúntur et vivent ómnia, ad quæ vénerit torrens. Et stabunt super mare piscatóres; ab Engáddi usque ad Engállim siccátio sagenárum erit; plúrimæ spécies erunt píscium eius, sicut pisces maris Magni, multitúdinis nímiæ. Palústria autem eius et stagna non sanabúntur, quia in salínas dabúntur. Et super torréntem oriétur in ripis eius ex utráque parte omne lignum pomíferum; non défluet fólium ex eo, et non defíciet fructus eius: per síngulos menses áfferet primitíva, quia aquæ eius de sanctuário egrediéntur, et erunt fructus eius in cibum et fólia eius ad medicínam».

Responsorium   Cf. Ez 47, 1. 9; cf. Io 4, 14
R/. Vidi aquam egrediéntem de templo a látere dextro, * Et omnes ad quos pervéniet aqua ista salvi fient.
V/. Aqua quam ego dabo eis, fiet in eis fons aquæ saliéntis in vitam ætérnam. * Et omnes.

Lectio altera

Ex Tractátibus sancti Hilárii epíscopi in psalmos (Ps 64, 14-15: CSEL 22, 245-246)

Fluminis impetus lætificat civitatem Dei

Flumen Dei replétum est aqua, parásti cibum illórum quóniam ita præparátio tua. Et de flúmine ambigéndi locus nullus est. Ait enim Prophéta: Flúminis ímpetus lætíficat civitátem Dei. Et ipse Dóminus in Evangéliis ait: Qui bíberit ex aqua, quam ego dédero, flúmina de ventre eius fluent aquæ vivæ saliéntis in vitam ætérnam. Et íterum: Qui credíderit in me, sicut scriptum est, flúmina de ventre eius éxient. Hoc autem dicébat de Spíritu Sancto, quem acceptúri erant credéntes in eum. Hoc ergo flumen Dei aqua replétur. Spíritus enim Sancti munéribus inundámur et in nos ex illo vitæ fonte flúvius Dei aqua replétus infúnditur. Habémus étiam et cibum parátum.

Et quis hic cibus est? Ille scílicet in quo ad Dei consórtium præparámur, per communiónem sancti córporis in communióne deínceps sancti córporis collocándi. Id enim præsens psalmus signíficat dicens: Parásti cibum illórum, quóniam ita est præparátio tua: quia cibo illo, quamvis in præsens salvámur, tamen in pósterum præparámur.

Est autem nobis per sacraméntum baptísmi renátis máximum gáudium, cum quædam in nobis Spíritus Sancti inítia sentímus, cum súbeat nos sacramentórum intellegéntia, prophetíæ sciéntia, sermo sapiéntiæ, spei fírmitas, sanatiónum charísmata et in dæmónia subiécta dominátus. Hæc enim tamquam stillicídia nos pénetrant, quæ paulátim cœpta fructu multíplici exúberant.

Responsorium   Ps 35 (36), 9-10; 64 (65), 5b
R/. Inebriabúntur ab ubertáte domus tuæ, Dómine, et torrénte voluptátis tuæ potábis eos; * Quóniam apud te est fons vitæ, et in lúmine tuo vidébimus lumen.
V/. Replébimur bonis domus tuæ. * Quóniam.

---

---

---